بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که منجر به لرزش و خشکی بدن شده و مشکلاتی را  در راه رفتن، تعادل و همانگی بدن ایجاد می‌کند. علائم پارکینسون معمولاً به تدریج شروع شده و با گذشت زمان بدتر می‌شود. همچنان که بیماری پیشرفت می‌کند، بیمار ممکن است در راه رفتن و صحبت کردن دچار مشکل شود. آنها همچنین دچار تغییرات روحی و رفتاری، اختلال خواب، افسردگی، مشکلات حافظه و خستگی خواهند شد. هم مردان و هم زنان به بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند. با این حال، این بیماری در مردان حدود 50 درصد بیشتر از زنان بروز می‌کند.

بیماری پارکینسون چگونه روی مغز تاثیر می گذارد؟

بیماری پارکینسون نوعی در سیستم عصبی است که بر حرکات بیمار تأثیر می‌گذارد. علائم این بیماری به تدریج شروع شده و با گذشت زمان تشدید می‌شوند. در ادامه توضیح خواهیم داد که در بیماری پارکینسون چه اتفاقی برای سلول‌های مغز رخ می‌دهد.

پارکینسون چگونه تشخیص داده می‌شود؟

هیچ تست آزمایشگاهی یا آزمایش خونی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بر اساس سوابق بیماری و معاینات مغز و اعصاب انجام می‌شود. در برخی موارد تشخیص در مراحل اولیه دشوار است زیرا علائم پارکینسون به عنوان علائم طبیعی افزایش سن تلقی می‌شوند. همچنین ام آر آی یا سی تی اسکان مغزی برای افراد مبتلا به پارکینسون چیزی را مشخص نمی‌کند. از آنجا که بیماری‌های دیگر با ویژگی‌های مشابه، نیاز به اقدامات درمانی متفاوت دارند، تشخیص صحیح بیماری پارکینسون بسیار مهم است. با استفاده از دارو، بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون می‌توانند تا سالیان زیاد به زندگی مولد خود ادامه دهند.

علائم بیماری پارکینسون چیست؟

• رعشه یا لرزش: لرزش از دست و بازو شروع می‌شود. همچنین می‌تواند در فک یا پا نیز ایجاد شود. در مراحل اولیه بیماری، معمولاً فقط یک طرف بدن یا یک اندام تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با پیشرفت بیماری، لرزش ممکن است به طور گسترده تری گسترش یابد، که با استرس بدتر می‌شود. لرزش اغلب در هنگام خواب و هنگام حرکت دادن بازو یا پا از بین می‌رود.
• کندی حرکت (برادیکینزیا): این کاهش سرعت حرکت است و به دلیل کندی مغز در انتقال دستورالعمل‌های لازم به قسمت‌های مناسب بدن ایجاد می‌شود. این علامت قابل پیش بینی نیست و می‌تواند به سرعت ناتوان شود. یک لحظه ممکن است به راحتی در حال حرکت باشید، لحظه دیگر ممکن است برای حرکت و پایان کارهایی مانند لباس پوشیدن، استحمام یا بلند شدن از صندلی به کمک نیاز داشته باشید. حتی ممکن است هنگام راه رفتن پاهای خود را بر روی زمین بکشید.
• عضلات سفت و سخت: سفتی عبارت است از عدم توانایی شل شدن طبیعی عضلات. این سفتی در اثر کشش کنترل نشده عضلات ایجاد می‌شود و منجر به عدم توانایی حرکت آزادانه می‌شود. ممکن است در عضلات آسیب دیده درد یا ناراحتی داشته باشید و دامنه حرکتی‌تان محدود شود.
• مشکلات در راه رفتن و تعادل و هماهنگی ناپایدار: ممکن است رو به جلو خم شوید، که هنگام زمین خوردن احتمال سقوط بیشتر می‌شود. ممکن است قدم‌های کوتاهی بردارید، در شروع راه رفتن مشکل داشته باشید و در هنگام ایستادن به سختی بایستید و دستانتان را نچرخانید. وقتی می‌خواهید قدمی بردارید ممکن است احساس کنید پاهایتان به زمین چسبیده اند.
• پیچ خوردگی عضلات، اسپاسم یا گرفتگی عضلات (دیستونی): ممکن است گرفتگی دردناکی در پا یا انگشتان پا و پیچ خوردگی و گره خوردگی داشته باشید. دیستونی می‌تواند در سایر اعضای بدن نیز رخ دهد.

چه مواردی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهند؟

• افزایش سن: افزایش سن را می‌توان یکی از عوامل اصلی خطر برای ابتلا به این بیماری در نظر گرفت. در حقیقت افراد بالای ۶۰ سال بسیار بیشتر از سایرین مستعد ابتلا به پارکینسون هستند.
• جنسیت: مطابق با بررسی‌های صورت گرفته، مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون قرار دارند.

بیماری پارکینسون کشنده است؟

پارکینسون با گذشت زمان شدیدتر می شود و محدودیت های زیادی برای بیمار فراهم می کند، اما به خودی خود کشنده نیست.

در مرحله آخر این بیماری، فرد برای همه کارهای شخصی نیاز به مراقب دارد و یا زمین گیر می شود.

مشکلاتی مانند اختلال در بلع و پنومونی(عفونت ریه) در برخی بیماران می تواند منجر به مرگ شود. گفتار درمانی در زمینه اختلال بلع کمک زیادی به این بیماران می کند.